Tako vitalni organ dobija samoisceljujuću moć čak i više nego što je to slučaj sa zdravim srcem.
Uprkos tome što naučnici ne znaju tačno zašto ovaj mehanizam samoopravke počinje, to znači da bi potencijalno mogao da bude razvijen tretman koji poboljšava stopu oporavka za oštećena srca, navodi međunarodni tim stručnjaka.
„Rezultat studija ukazuju da postoji skriveni ključ koji može da pokrene sopstveni mehanizam popravke srca“, kaže molekularni biolog Olaf Bergman sa Instituta Karolinska u Švedskoj, piše Science Alert.
Stope oporavka praćene su kod 52 pacijenta koji su pretrpeli prestanak rada srca, od kojih je 28 lečeno koristeći levi ventikularni pomoćni uređaj (LVAD) koji se hirurški ugrađuje i pomaže u pumpanju krvi po telu.
Pacijenti sa težim posledicama prestanka rada srca uobičajeno dobijaju ovaj implant doživotno ili dok ne dočekaju drugo srce za transplantaciju. Međutim, nekim pacijentima se toliko popravi stanje da i odstranjivanje uređaja postaje moguće.
Samoisceljujući mehanizmi koji stoje iza oporavka uz pomoć LVAD još nisu poznati, a prethodno se nije znalo da li nove ćelije srčanog mišića, poznate kao kardiomiociti, se stvaraju tokom ovog procesa.
Kako bi pratili stvaranje kardiomiocita, tim naučnika je merio nivoe radioaktivnog ugljenika (14C) u srčanim ćelijama. Od kada su nuklearne probe zabranjene 1963. godine, nivo 14C u atmosferi postepeno opada, pa njegovo prisustvo u ćelijama daje dobar uvid u to koliko su te ćelije stare.
Gde leži ključ superisceljivanja srca
Matematički modeli su onda primenjeni kako bi se izračunala stopa regeneracije. U srcima oštećenim nakon zastoja, stopa regeneracije bila je 18 do 50 puta niža od tipičnog zdravog srca.
Međutim, istraživači su otkrili da kada se LVAD ugradi, ćelije su u stanju da se regenerišu impresivnom brzinom – najmanje šest puta brže nego kod zdravog srca.
Ovaj efekat dolazi povrh poboljšane srčane funkcije i strukture koju uređaj inače donosi.
Samozaceljujuće sposobnosti srca potopomognutog LVAD-om su veoma ohrabrujuće, ali je više istraživanja potrebno kako bi se razumelo zašto do ovoga dolazi.
„U postojećim podacima ne možemo da pronađemo objašnjenje za ovakav efekat, ali nastavićemo da proučavamo ovaj proces na ćelijskom i molekularnom nivou“, navodi Bergman.
